مارک و پلو

کتاب خواندن در پاریس حسابی حرص آدم را در می‌آورد. هر کسی را می‌بینی یک کتاب در دست دارد و تند تند مشغول مطالعه است. سن و سال هم نمی شناسد ، سیاه و سفید و مرد و زن و بچه هم نمی‌شناسد. انگار همه در یک ماراتون عجیب درگیر شده‌اند و زمان در حال گذر است. واگن‌های مترو گاهی واقعا آدم را یاد قرائت‌خانه می‌اندازند، مخصوصاً اینکه ناگهان در یک مقطع خاص کتابی گل می‌کند و همه مشغول خواندن آن می‌شوند. آنهایی هم که اهل کتاب نیستند حتماً مجله یا روزنامه های پر شان دارند که وقتشان به بیهودگی نگذرد. حتی اگر این را هم نداشته باشند، می‌توانند از چندین عنوان مجله و روزنامه‌ای که به لطف آگهی‌های فراوانشان به طور رایگان در مترو توزیع می‌شوند، استفاده کنند. فضای پاریس هیچ بهانه‌ای برای مطالعه نکردن باقی نمی‌گذارد، شاید برای همین است که پاریسی ها معنای انتظار را چندان نمی‌فهمند، آنها لحظه‌های انتظار را با کلمه‌ها پر می‌کنند.

وقتی به بلژیک می روید، احساس می‌کنید فرانسه را دیده‌اید. وقتی به اتریش سر می‌زنید، تفاوت زیادی با آلمان نمی‌بینید، امارات و قطر تفاوت چندانی ندارند، اما تا جایی که می‌دانم هیچ سرزمینی در دنیا شبیه هندوستان نیست، جایی شبیه خودش.

در لبنان آدم احساس امنیت می کند. هیچ وقت نگران این نیست که مبادا کسی جیبش را بزند، مبادا کسی سرش کلاه بگذارد، مبادا کسی بقیه پولش را پس ندهد و… یک نوع درستکاری در رفتار همه آن ها به چشم می خورد که آدم را شیفته خود می کند.

نیویورک… چه چیزی می توان درباره این شهر گفت؟ نیویورک هم از آن دسته شهرهایی است که نمی شود آن را با واژه ها تصور کرد. دست شبیه ونیز یا شیراز که به کار بردن واژه ها نمی تواند این شهرها را تعریف کند.