ناطور دشت

یکی از اشکالای این روشن فکرا و آدمای باهوش اینه که درباره چیزی حرف نمی‌زنن مگه این که مهار قضیه دست خودشون باشه.
همیشه می خوان وقتی خودشون خفه شدن تو هم خفه شی و وقتی خودشون میرن تو اتاقشون تو هم بری.

اگه وکیلا همیشه در صدد این باشند که آدم‌های بی‌گناه رو از مرگ نجات بدن یا از این جور کارها بکنن هیچ عیبی ندارن، اما وقتی که آدم وکیل شد این کارها دیگه یادش می‌ره.اون وقت تنها کاری که می‌کنه اینه که یه پول حسابی دربیاره و گلف و بریج بازی کنه و ماشین سواری بخره و مشروب بخوره و ژست دم‌کلفت‌ها و کله‌گنده‌ها رو بگیره .و گذشته از این‌ها، تازه اگر آدم همیشه در صدد نجات دیگرون باشه از کجا میدونه که این کار رو برای این می‌کنه که واقعاً دلش می‌خواد مردم را از مرگ نجات بده ،یا این‌که واقعاً برای این می‌کنه که دلش می‌خواد وکیل برجسته و مشهوری بشه. و موقعی که جلسه‌ی محاکمه تموم میشه توی دادگاه هر کس دستی به پشتش بزنه و بهش تبریک بگه، همون‌طور که توی این فیلم‌های مزخرف می‌بینیم. چطور آدم می‌تونه بفهمه که این کارهایی را که می‌کنه دوز و کلک نیست، از رو حقه‌بازی نیست. بدبختی اینجاست که نمی شه فهمید.

من دروغگو ترین آدم روی زمین هستم. خیلی قباحت دارد. مثلا اگر برای خریدن یک مجله در حال رفتن به طرف بساط روزنامه‌فروش باشم و احیاناً کسی از من بپرسد که کجا دارم می‌روم هیچ بعید نیست که بگویم قصد دارم به اپرا بروم. کار وحشتناکی است. بنابراین موقعی که به اسپانسر گفتم که من می‌بایست به ورزشگاه بروم تا لوازم ورزشی و سایر چیزهایم را از آنجا بردارم ببرم از بیخ دروغ می‌گفتم. من هیچ‌وقت لوازم را توی ورزشگاه نمی‌گذارم.

علامت انسان رشد نیافته این است که می‌خواهد بزرگوارانه در راه یک هدف جان بسپارد و حال آنکه علامت انسان رشد یافته این است که می‌خواهد در راه یک هدف به فروتنی زندگی کند.
"به نقل از ویلهلم استکل"

خیلی از اوقات آدم نمیدونه که چه چیزی براش زیاد جالبه، تا اینکه شروع کنه به صحبت کردن درباره چیزی که چندون براش جالب نیست. منظورم اینه که بعضی وقتها نمیشه کاریش کرد. عقیده من اینه که وقتی یه نفر حرف‌هایش جالبه و از موضوعی سخت به هیجان آمده ،می بایست او را به حال خودش گذاشت.

من عذر کسی را که به سینما می رود چون کار دیگری ندارد بکند، قابل قبول می‌دانم. اما وقتی که کسی واقعاً دلش می‌خواهد به سینما برود، و حتی تند تند قدم برمی‌دارد تا زودتر به آنجا برسد، آن وقت است که دیگر خون خونم را می‌خورد. مخصوصاً اگر میلیون ها از این مردم را ببینم که پشت هم توی یکی از آن صف های کذایی دور و درازی که تهش می رسد به آن‌ور شهر، ایستاده‌اند و با حوصله‌ی عجیبی منتظر گرفتن بلیت هستند.