از رنجی که می بریم

سنگینی غمی که از دل او بر می خاست و روشنایی غروب کننده‌ی خورشید را دنبال می‌کرد، بادهای عجول کناره‌ای را مهار و به دریا درس سکوت و وقار می‌داد. و نسیمی که از روی آبهای دور می‌وزید، انگار در میان شوری و بی‌بویی خود، بوی یک دهان سوخته از جوهر گوگرد را به همراه می آورد.

رنجی را که او می برد به سادگی نمی‌شد درک کرد. خانه اش را نچاپیده بودند و به زندانش نینداخته بودند. از همه این زجرها فارغ مانده بود. ولی آزادتر از دیگران هم نفس نمی کشید.

این سه ماه شاید ده دفعه اصفهان و سه دفعه اهواز رفته ام. اما در هیچ کدوم این سفرها، هیچ مقصدی نداشته ام، درست آواره بوده ام. لابد می‌دونید شوفرها چه عقیده‌ای دارند؟ از این شهر که راه می‌افتند، اگرم مسافرها رو به قصد چالوس گرفته باشند، هیچ وقت نمی دونید کجا میرند. وقتی هم ازشون مثلا بپرسی «کی میرسیم؟» میگند «کی کار شیطونه». شما هم دیدید. تنها اطمینانی که می‌تونند داشته باشند، اینه که چون جاده به چالوس می‌ره لابد به اونجا می‌رسند. من این پنج ماه درست این‌طور بودم.